آمار
وب سایت:
غزل زیبای گل امید
چه گویمت دگر ای عشق جاودانی من
جهان سبز خجل شد ز جان فشانی من
شکسته بال همای سعاتم چه کنم
بسان قافیه شد تنگ زندگانی من
سپیده سر نزد اندر شب جدایی تو
که در ظلام غمان طی شد جوانی من
سوار رخش غمم گرز هجر توست کفم
شکست شوکت رستم ز پهلوانی من
داوی درد مرا ده که دردمند توام
چه خوانمت که توئی اصل شادمانی من
چه حاجتم به زر و سیم و گنج قارون ها
لبان لعل تو گردید ه بهرمانی من
به باغ سبز وصالم چو دعوتم بکنی
گل امید به روید ز کامرانی من
وصال تو چو دوبیتی چه کوته است ولی
دراز همچو قصیده غم نهانی من
به جرم آنکه نئیم چاپلوس و اهل ریا
نکرد چرخ کج اندیش سایه بانی من
برای وصف تو کامران کرد ساز غزل
دمی نظر فکن ای گل به شعر خوانی من
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
